Домашни автори
Пахинтика во сон
Пахинтика во сонБез сомнеж, станува збор за едно посебно градење на структурата на овој текст, кое се одвива меѓу реалното и нереалното, каде ликовите, членови на различни социјални слоеви, го откриваат нивниот духовен профил, профил кој ги има и ќе ги има истите контури во секое време.
Драмата „Пахинтика во сонот“ (изведена во Албанскиот театар од Скопје) е текст кој бара внимателно читање, бидејќи само на таков начин ќе успееме да навлегуваме во длабочината на фабулата која е една фабула со толку трагична, колку и болна содржина.
Поезија I – избор
Поезија I – изборВо првата збирка поезија албанскиот поетски простор во Македонија се протега во целата втора половина на XX век, можеби и понатаму. Еден дел од поетите, како Неџат Пустина, но и Мустафа Лачи, се родени во првите децении на XX век, и помладите, како Јехона Салиу, Блета Бегу, Даим Мифтари и др., се родени во последните децении на истиот век. Првите, со своите стихови ја донесуваат аромата, повоениот ентузијазам по Втората светска војна, оптимистичкиот полет на албанскиот свет во овој простор, носат вкус и дух на усната поезија, додека, пак, другите ги донесуваат чувствителноста, визијата и вознемирите на почетокот на XX век.
Поезија II – избор
Поезија II – изборИ во регистарот на првата збирка и во склоп на регистарот на втората збирка присутни се, меѓу другите, и имиња кои сега веќе зазеле свое место во националното поетско небо на албански јазик. Ги имаме предвид, пред сè, делото на Линдита Ахмети, но и имињата како: Шкелзен Халими, Салајдин Салиху, Шазим Мемети, Авни Халими, Илир Ајдини, Лулзим Хазири и др.
Простени гревови
Простени гревовиПрвобитна тематска орбита во поезијата на Мурат Исаку е колективната егзистенција и преведениот опстанок низ историјата и социјалните рефлексии. Циклусите се со силен емоционален набој, вклучувајќи ја инспирацијата која доаѓа од сеќавањето за детското огниште и драматичната историја до кругот на семејството, потесно и пошироко, реално и метафорично, и интимните талкања и летови, заедно со двата тематски столба, кои ги носат бојата и вкусот на драматичното минато, оптоварувањето на една разочараност и потиштеност, горчливиот вкус на судбината, исто како што самостојно имаат вкоренето и вродено една длабока верба, еден отворен и благонадежен хоризонт кон утрешнината.
Рапави стихови
Рапави стиховиРоманот „Рапави Стихови“ покренува едно суштествено прашање: како да се преобрази Куќата во Дом, во топло семејно огниште. Кога животот се поминува во потрага по таков Дом кој ќе биде огледало на архетипот на Домот, природно е да се очекува да дојде до опсесивна обземеност од идејата за враќањето во првата куќа, природно е да дојде до фасцинација од идејата за првата куќа (не од самата куќа!).
Светот се врти околу југ
Светот се врти околу југПоетски опсесии на авторот се: татковината, родниот крај и семејството, човечката љубов, слободата, вистината и др. Неговата поезија е едноставна, но величествена. Нема ништо покомплицирано од едноставноста. За да се дојде до неа потребен е мачен пат. Неговата поезија е „отворена“ кон читателот која многу кажува.
Поезијата на Винца, често, силно се потпира, како што забележал и познатиот истражувач Роберт Елсие, на земјата на родниот крај во годините на детството. Винца верува дека уметноста е повторно откривање на детството, додека преголемата желба за него е еднаква на желбата по изгубениот рај.
Сомничавиот кадија
Сомничавиот кадијаВремето на раскажуваната приказна во романот е лоцирано на втората половина од седумнаесеттиот век. Ова временска рамка, авторот, ја кажува индиректно (по смртта на Паскал, периодот на Луј Четиринаесетти, и др.). Точките врз кои се преплетува настанот, кодовите над кои се раслојува семантичкото значење, над кои се преклопуваат и се откриваат приложените рефлекси се: грабежот на Анамата на Субашата од гратчето (претставник на отоманската власт во имагинарниот албански град), пештерите и легендите за пештерата, ѕидовите на една градба која оди кон завршетокот и останува на половина пат…
Хамлет со црно кече
Хамлет со црно кечеОваа збирка поезија е компонирана како осум глави на една поема. Меѓу осумте циклуси, првиот има вкус на филозофско разочарувачко чудење, додека последниот, „Хиероглифите за пркосот на каменот во бури“, доаѓа како природен заклучок на едно лирско- епско патешествие. Враќањето звучи завршно, истовремено со чувството дека тоа ќе се повторува до бескрај. Во оваа талкање со „вечната кола“, се провлекува еден издвоен глас, којшто еднаш се појавува како странка (јунак), друг пат како второ Јас, а понекогаш идентичен како оној на авторот.
